Afscheid nemen bestaat niet :) haha
Blijf op de hoogte en volg Samé
25 Juli 2014 | Indonesië, Soerabaja
En dat was het dan, de 4 weken zitten erop.. Wat begon met tranen, eindigde met tranen; van verdriet maar ook heel veel geluk en blijdschap dat ik dit heb mogen meemaken.
Deze week toen we weer een gebruikelijk indonesisch babbeltje hadden met de families over thuis (NL) vonden de dorpelingen het maar tijd dat ik ga trouwen met Luuk. Of ik maak eerst mn school af en dan trouwen op mn 20ste, dat mocht ook... Helaas moet ik ze teleurstellen, (en luuk nu misschien ook wel) haha want dat gaat nog niet gebeuren. Hier is het een gebruikelijke leeftijd, zo is het "zusje" van Oscar ( een van de andere nederlanders in mijn dorp) al op 17 jarige leeftijd verloofd, en zal dus een deze tijd trouwen. Een dorp verderop in Siman, hoorde ik dat er een meisje woont die al trouwde op haar 13e, en nu op 21 jarige leeftijd al 5 kinderen heeft, Wauw.. Shocking. Tuurlijk weet je dat het bestaat maar nu is het opeens dichtbij, realiteit.
Afgelopen week ging sloom, het was erg benauwd en er was veel vrije tijd omdat er veel dingen al afgesloten waren. Wel had ik zo meer tijd voor de kinderen en mijn familie. Ook kwam deze week de regen met bakken uit de hemel, zo erg dat mijn hele huis lekte en er overal bakjes stonden om het water op te vangen. Ze maakte excuses voor het huis tegenover MIJ! Triest en ik vond het erg ongemakkelijk. Ik wist niet zo goed hoe ik er mee om moest gaan.
De laatste avond zijn we met het hele dorp gaan dineren en hadden we savonds een feestje + kampvuur. We werden bedankt door het dorpshoofd, en COP heeft ons zegje nog even gedaan.
Het leukste van deze ervaring vond ik de gastvriendelijkheid van de dorpelingen. Ze gaven je een veilig en fijn gevoel, alsof je thuis bent. Ookal kon ze je niet verstaan en zijn er honderde verschillen op elk gebied, ik heb toch een band gevormd.
Ook ben ik blij dat ik veel herinneringen achterlaat, fysieke en mentale. Ik ben trots op de projecten die we hebben uitgevoert en ik hoop dat iedereen er lang plezier van heeft hier. Verder merkte ik de eerste week al dat ik een goede band had met mijn familie, aangezien ze toen al zeiden dat ze me zo gingen missen als ik wegging. Het doet me verdriet dat ik ze niet vaak meer kan zien of spreken hierna, en ik hoop ook echt dat ik zo snel mogelijk weer terug kan om ze te bezoeken. Deze mensen hebben zo een indruk op mij achter gelaten. Het harde werken en het leven hier, en zo veel liefde te geven ookal hebben ze zo weinig.
Verder heb ik het gevoel dat ik persoonlijk grote stappen heb gemaakt. Degene die dit lezen weten dat ik toch wel (een klein beetje) een luxe paardje ben, maar nu heb ik mezelf toch bewezen dat ik ook zonder de luxe kan. Afzien was het wel een klein beetje, maar ik merk dat ik mezelf snel kan aanpassen. Wel moet ik toegeven dat een beetje luxe erg fijn en vooral een stuk makkelijker is. Daar ga ik de aankomende 10 daagjes dus maar even goed van profiteren.
Mijn indonesische familie gaat 9 augustus een nieuw huis bouwen. Daarvoor hebben zij 30 miljoen rupiah nodig. Wat ongeveer 1800 euro is? Daarvoor bouwen zij een compleet huis... Ze hebben nu 20 miljoen, en ik heb ze bij afscheid nog wat gesponsert. Ik hoop dat wanneer ik nog eens terug mag komen, ik het huis kan bewonderen.
Het afscheid viel mij zwaar, dagen van tevoren kreeg ik al te horen dat ze me zo gingen missen en hoeveel dagen er nog waren tot dat ik wegging. Toen het eenmaal zover was kwamen er aardig wat traantjes aan te pas. Ik vond het vreselijk, het afscheid nemen. Ze waren dankbaar voor de kadootje en dat deed mij goed. Ik beloof zeker nog eens terug te komen, dus een officieel afscheid was het niet!
Nou dat was het dan, op naar mijn volgende avontuur; Bali.
Deze week toen we weer een gebruikelijk indonesisch babbeltje hadden met de families over thuis (NL) vonden de dorpelingen het maar tijd dat ik ga trouwen met Luuk. Of ik maak eerst mn school af en dan trouwen op mn 20ste, dat mocht ook... Helaas moet ik ze teleurstellen, (en luuk nu misschien ook wel) haha want dat gaat nog niet gebeuren. Hier is het een gebruikelijke leeftijd, zo is het "zusje" van Oscar ( een van de andere nederlanders in mijn dorp) al op 17 jarige leeftijd verloofd, en zal dus een deze tijd trouwen. Een dorp verderop in Siman, hoorde ik dat er een meisje woont die al trouwde op haar 13e, en nu op 21 jarige leeftijd al 5 kinderen heeft, Wauw.. Shocking. Tuurlijk weet je dat het bestaat maar nu is het opeens dichtbij, realiteit.
Afgelopen week ging sloom, het was erg benauwd en er was veel vrije tijd omdat er veel dingen al afgesloten waren. Wel had ik zo meer tijd voor de kinderen en mijn familie. Ook kwam deze week de regen met bakken uit de hemel, zo erg dat mijn hele huis lekte en er overal bakjes stonden om het water op te vangen. Ze maakte excuses voor het huis tegenover MIJ! Triest en ik vond het erg ongemakkelijk. Ik wist niet zo goed hoe ik er mee om moest gaan.
De laatste avond zijn we met het hele dorp gaan dineren en hadden we savonds een feestje + kampvuur. We werden bedankt door het dorpshoofd, en COP heeft ons zegje nog even gedaan.
Het leukste van deze ervaring vond ik de gastvriendelijkheid van de dorpelingen. Ze gaven je een veilig en fijn gevoel, alsof je thuis bent. Ookal kon ze je niet verstaan en zijn er honderde verschillen op elk gebied, ik heb toch een band gevormd.
Ook ben ik blij dat ik veel herinneringen achterlaat, fysieke en mentale. Ik ben trots op de projecten die we hebben uitgevoert en ik hoop dat iedereen er lang plezier van heeft hier. Verder merkte ik de eerste week al dat ik een goede band had met mijn familie, aangezien ze toen al zeiden dat ze me zo gingen missen als ik wegging. Het doet me verdriet dat ik ze niet vaak meer kan zien of spreken hierna, en ik hoop ook echt dat ik zo snel mogelijk weer terug kan om ze te bezoeken. Deze mensen hebben zo een indruk op mij achter gelaten. Het harde werken en het leven hier, en zo veel liefde te geven ookal hebben ze zo weinig.
Verder heb ik het gevoel dat ik persoonlijk grote stappen heb gemaakt. Degene die dit lezen weten dat ik toch wel (een klein beetje) een luxe paardje ben, maar nu heb ik mezelf toch bewezen dat ik ook zonder de luxe kan. Afzien was het wel een klein beetje, maar ik merk dat ik mezelf snel kan aanpassen. Wel moet ik toegeven dat een beetje luxe erg fijn en vooral een stuk makkelijker is. Daar ga ik de aankomende 10 daagjes dus maar even goed van profiteren.
Mijn indonesische familie gaat 9 augustus een nieuw huis bouwen. Daarvoor hebben zij 30 miljoen rupiah nodig. Wat ongeveer 1800 euro is? Daarvoor bouwen zij een compleet huis... Ze hebben nu 20 miljoen, en ik heb ze bij afscheid nog wat gesponsert. Ik hoop dat wanneer ik nog eens terug mag komen, ik het huis kan bewonderen.
Het afscheid viel mij zwaar, dagen van tevoren kreeg ik al te horen dat ze me zo gingen missen en hoeveel dagen er nog waren tot dat ik wegging. Toen het eenmaal zover was kwamen er aardig wat traantjes aan te pas. Ik vond het vreselijk, het afscheid nemen. Ze waren dankbaar voor de kadootje en dat deed mij goed. Ik beloof zeker nog eens terug te komen, dus een officieel afscheid was het niet!
Nou dat was het dan, op naar mijn volgende avontuur; Bali.
-
25 Juli 2014 - 11:14
Joyce:
Iedere reis die ik maak verwonder ik mij erover hoe makkelijk ik me kan aanpassen, meestal 1 dagje wennen, daarna mee met de flow van het land, dat maakt het leven een stuk relaxter. Ben blij dat jou dat ook gelukt is!
Maar terug naar ons luxe leventje gaat nog makkelijker :-)
Enjoy je laatste tijd in Indonesië!
xx -
25 Juli 2014 - 12:47
Your Daddy:
Ja,ja, je trotse pappie heeft aardig met je meegeleefd.
Met je stoere en mooie verhalen en met de whats app en soms face time.
Mooi dat het tegenwoordig allemaal kan.
Een mens is heel flexibel. En geld draagt daar niet toe bij, wel liefde!
Toch mooi dat je dit hebt gedaan.
Je zal het zeker meenemen in je verdere leven.
Geniet nog even en zie je graag weer terug om je ff beet te pakken, knuffel te geven en te kletsen over je avontuur.
Love you xxxx
-
25 Juli 2014 - 16:49
Brigitte:
Hoi Same,
Deze weken zijn niet normaal zo snel omgevlogen. En gelukkig zie je in dat luxe echt luxe is. De ervaring dat het veel minder kan en daar van bewust zijn, maakt je een rijk en slim mens. En dat ben jij zeker geworden na het lezen van jouw verhalen.
Brigitte
xx -
26 Juli 2014 - 10:08
Oma Bol:
hallo lieverd
Zit met een brok in me keel je verslag te lezen mooi om te lezen hoe betrokken je je voelt bij de mensen daar.deze belevenis kun je altijd op terug kijken en je ziet met weinig kom je er ook het zou voor Paris Hilton ook wel wat zijn om daar eens een kijkje te nemen ha ha ha misschien als je nog eens terug gaat? geniet van de dagen die je daar nog hebt en voorzichtig hoor .
Dikke kus oma en opa xxxxxxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
